ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ - ΚΑΤΩ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

Γενική Απεργία: Τετάρτη 1 Οκτώβρη | 11:00 | Χαυτεία

Την Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου ολοκληρώθηκε η διαβούλευση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου με τον ψευδεπίγραφο τίτλο “Δίκαιη Εργασία για Όλους”, το οποίο ετοιμάζεται προς ψήφιση και το μόνο που προωθεί είναι το βάθεμα των όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την μετατροπή τους σε αναλώσιμα εξαρτήματα στα χέρια των αφεντικών, κατοχυρώνοντας την 13ωρη και 6ήμερη εργασία ως “διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη”. Το υποχρεωτικό (όπως το ορίζει η διάταξη του Άρθρου 6 του νομοσχεδίου) 13ωρο εργασίας, το οποίο θα μπορεί ανά εβδομάδα να μεταβάλλεται από τα αφεντικά, καταστρατηγεί τον ελεύθερο χρόνο των εργαζόμενων, καθιστώντας τους βορά στις ορέξεις των αφεντικών, και δημιουργεί μια εξοντωτική σωματικά και ψυχολογικά συνθήκη για την τάξη των καταπιεσμένων στην οποία καλούνται να συμβιβαστούν υπό τον φόβο της απόλυσης ή μιας εκδικητικής μεταχείρισης λόγω μη “καλής πίστης”, όπως ορίζει το Άρθρο 11 του Εργατικού Κώδικα (ΠΔ80/2022).
Η σαρωτική επίθεση των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών κλιμακώνεται με αιχμή τη συνέχιση των αντικοινωνικών κρατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που απαξιώνουν τις βασικές κοινωνικές ανάγκες όπως την υγεία, την παιδεία, τη στέγαση, τη σίτιση και τη μετακίνηση και εντείνουν συνεχώς τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς. Η νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική διαχείριση επιχειρεί έτσι να ανατρέψει τα εργατικά κεκτημένα - τα οποία αποτελούν προηγούμενα σημεία συμβιβασμού της ταξικής πάλης μεταξύ των αφεντικών και των εργατών - που κερδήθηκαν μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες του παρελθόντος, όπως το 8ωρο και η απεργία. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που ως στόχο έχει την αύξηση των ωρών εργασίας ως και 13 ώρες ημερησίως. Τα απελευθερωμένα ωράρια, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η αδήλωτη και μαύρη εργασία, η έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η καταπάτηση της 8ωρης εργασίας και το νέο νομοσχέδιο είναι που διαμορφώνουν τη σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα.
Πρόκειται για μια διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση του Κράτους και των αφεντικών στην κοινωνική βάση, η οποία έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, όπου αυτή επιχειρείται να εκδηλωθεί, όπως καταδεικνύεται και από τις τελευταίες εργατικές αναδιαρθρώσεις οι οποίες ποινικοποιούν τις εργατικές κινητοποιήσεις, τη συνδικαλιστική δράση και την απεργία. Χαρακτηριστικό όλης της προαναφερθείσας κατάστασης είναι βέβαια και η προσπάθεια καταστολής τόσο διοικητικά όσο και ποινικά της οποιασδήποτε εργατικής κινητοποίησης με απολύσεις εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή ακόμη και αντίστοιχες πειθαρχικές διώξεις χιλιάδων απεργών εκπαιδευτικών. Ταυτόχρονα, η απελευθέρωση των απολύσεων, ο καθημερινός εκφοβισμός και η απειλή της ανεργίας, η γιγάντωση των μορφών εργασίας με μειωμένα δικαιώματα, όπως αυτή με μπλοκάκι, η εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας είναι τα όπλα που έχει προσφέρει το κράτος στη φαρέτρα των αφεντικών για την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργατών. Όλες αυτές οι «παρεκτροπές» που νομοθετούνται επίσημα τις τελευταίες δεκαετίες
συνεχών αναδιαρθρώσεων, έρχονται να επισφραγίσουν την αφαίμαξη και εξάντληση της κοινωνίας, τη δολοφονία της στο βωμό του κέρδους των αφεντικών.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουμε να πληρώνουμε με το αίμα μας τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καταπιεστικού συστήματος που καταδυναστεύει, δολοφονεί και εξαθλιώνει. Αυτό καταδεικνύουν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας, που μόνο για τους πρώτους 9 μήνες του 2025 έχουν σημειωθεί ήδη 152, ενώ περισσότεροι από 235 εργάτες έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Παράλληλα το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2,5 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο.
Σε τούτη την παρατεταμένη περίοδο γενίκευσης και όξυνσης της επίθεσης των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών απέναντι στους πληβείους, γίνεται εκκωφαντικά ξεκάθαρο ότι ο χρεοκοπημένος κόσμος της εξουσίας δεν έχει να προσφέρει τίποτα πλέον στους από τα κάτω πέρα από πόλεμο και φασισμό, τίποτα πέρα από προσφυγιά, εξαθλίωση και θάνατο. Η γενοκτονία που συντελείται σήμερα εναντίον του παλαιστινιακού λαού αποτελεί την κλιμάκωση του εδώ και 77 χρόνια διωγμού του λαού της από τη γη του από το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του, κομμάτι των οποίων αποτελεί το ελληνικό κράτος, με την ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας μέσα από μία σειρά στρατηγικών ενεργειακών, στρατιωτικών και οικονομικών συμφωνιών. Η κυριαρχία κλιμακώνοντας την επιθετικότητα της σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στην κοινωνική βάση, στους φτωχούς και τους απόκληρους και επιχειρεί να αναχαιτίσει την όποια έκφραση κοινωνικής δυσαρέσκειας, στοχεύοντας στην πλήρη καθυπόταξή της ανθρωπότητας στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών.
Μέσα σε όλο αυτό κλίμα τρομοκρατίας και συνεχούς υποβάθμισης της ζωής μας, από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος δρόμος που έχουν οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι είναι ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση, ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε όλοι μαζί και όχι σαν εξατομικευμένες μονάδες μπροστά στην υπεροπλία ενός εχθρού που προορίζει για τους φτωχούς μόνο εκμετάλλευση, δυστυχία, πολέμους και θάνατο. Η υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, των αναγκών, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας περνά μέσα από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση. Η οργάνωση των αντιστάσεών μας αποτελεί κομβικής σημασίας ζήτημα, ειδικά μέσα σε μια περίοδο συνολικής και οργανωμένης επίθεσης του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος. Η συλλογικοποίηση, η κοινή δράση και η συναντίληψη βάσει των αναρχικών αξιών είναι τα εργαλεία μας απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, απέναντι στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι έχει επέλθει το τέλος της Ιστορίας, πως δεν υπάρχει καμία προοπτική πέρα από το δυστοπικό παρόν και το σύστημα εξουσίας που το δημιουργεί και πως αν επιλέξουμε το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας θα συντριβούμε. Η ιστορία των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που διεκδίκησαν και πάλεψαν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση μας δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης. Το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για μια κοινωνία Ίσων δεν θα
δικαιωθεί μέσα από τα ατομικά, μερικά ή αυθόρμητα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας αλλά μέσω των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών και ριζοσπαστικών αγώνων ενάντια στους καταπιεστές μας. Ο δρόμος που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι ο δύσκολος δρόμος, αυτός που έχει ως πυξίδα τον καινούριο κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας, που ξεγεννά την Ιστορία και παλεύει για την Υπόθεση. Την Κοινωνική Επανάσταση.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΥΓΕΙΑ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΤΡΟΦΗ - ΣΤΕΓΑΣΗ - ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση