Στα τέλη του Δεκέμβρη αναμένεται σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας η εφαρμογή του νόμου των διαγραφών φοιτητών, με τους υπό διαγραφή φοιτητές/-τριές να αριθμούν στους εκατοντάδες χιλιάδες σε όλα τα εγχώρια πανεπιστήμια.
Η επιβολή των διαγραφών μετά από το πέρασμα ενός αυθαίρετου αριθμού εξαμήνων, τιμωρώντας όσους και όσες δε χωρούν στα καλούπια της λεγόμενης ακαδημαϊκής «αριστείας», δεν αποτελεί απλώς μια μεμονωμένη επίθεση στις σπουδές μας, αλλά αντιθέτως είναι δομικό κομμάτι της ευρύτερης και συνολικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κράτος στο κοινωνικό αγαθό της παιδείας. Από την υποβάθμιση της φοιτητικής μέριμνας, την ουσιαστική κατάργηση των φοιτητικών εστιών στα περισσότερα πανεπιστήμια και τον περιορισμό στον αριθμό των δικαιούχων δωρεάν σίτισης σε μια σειρά σχολών μέχρι τον νόμο Πιερρακάκη που άνοιξε τον δρόμο για την ίδρυση των πρώτων ιδιωτικών πανεπιστημίων. Από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου το 2019 και τις προσπάθειες για επιβολή ελεγχόμενης εισόδου στις σχολές, τη θέσπιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας και την προσπάθεια τοποθέτησης καμερών μέσα στα πανεπιστήμια μέχρι την ψήφιση του νέου πειθαρχικού δικαίου που ουσιαστικά στοχοποιεί και ποινικοποιεί την πολιτική δραστηριοποίηση μέσα στις σχολές. Από τη συνεχή συγχώνευση σχολικών τμημάτων, δημιουργώντας τάξεις πολλών δεκάδων μαθητών και καταργώντας ουσιαστικά τη δυνατότητα ουσιαστικής πραγματοποίησης του μαθήματος, την έλλειψη σε καθηγητές και σε υποδομές και την ίδρυση των νέων Ωνάσειων σχολείων σε κάποιες από τις πιο ταξικά πληττώμενες περιοχές της Αθήνας, εκτοπίζοντας τα παιδιά που δε θα δικαιούνται να ενταχθούν σε αυτά από τα σχολεία της γειτονιάς τους, μέχρι τις πειθαρχικές ποινές που αντιμετωπίζουν οι αγωνιζόμενοι/-ες εκπαιδευτικοί, που παλεύουν για την εργασιακή τους αξιοπρέπεια σε ένα καθεστώς πλήρους υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου.
Εν μέσω της νεοφιλελεύθερης επέλασης, τόσο το πανεπιστήμιο όσο και το σχολείο δε πρέπει απλώς να προσαρμόζονται στις ανάγκες των επιχειρηματικών συμφερόντων, αλλά να μετατρέπονται και τα ίδια σε επιχειρήσεις που θα λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους των αγορών. Έτσι η μόρφωση θα πρέπει να μετατρέπεται σε ένα εργαλείο για την οικονομική ανάπτυξη και μόνο, αφήνοντας πίσω τα «βαρίδια» που δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους ρυθμούς που η "ανάπτυξη" αυτή απαιτεί. Η διαδικασία της εκπαίδευσης αντί να βασίζεται σε μια μέθοδο αμφισβήτησης, διαλόγου και ζύμωσης, μπαίνει σε ένα καθεστώς εντατικοποίησης, με μοναδικό σκοπό το να παράξει τους επόμενους τεχνοκράτες που θα χρειαστεί η οικονομία, μέσα από γραμμές παραγωγής πειθήνιων και υπάκουων εξειδικευμένων εργατών, που δε θα φέρνουν αντιρρήσεις για τη ζωή και τον κόσμο που τα αφεντικά τους τούς έχουν ετοιμάσει.
Το ίδιο το μέτρο παράλληλα είναι βαθύτατα ταξικό, βάλλοντας τόσο το κομμάτι αυτό των φοιτητών/-τριών που αναγκάζεται να δουλέψει παράλληλα με τις σπουδές του όσο και αυτό που δε θα μπορεί να πληρώσει για ιδιαίτερα ή φροντιστηριακά μαθήματα. Έτσι, γίνεται όλο και εμφανέστερο το πως οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, το Κράτος και το Κεφάλαιο προσπαθούν όλο και περισσότερο να περιορίσουν τη διασπορά της γνώσης και της επιστήμης στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, και εγκολπώνοντας τες εντός τους να τις χρησιμοποιούν ως ένα όπλο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους.
Παράλληλα, τόσο οι διαγραφές όσο και το νέο πειθαρχικό δίκαιο έρχονται για να ενταχθούν στην κατασταλτική φαρέτρα του κράτους, ώστε οι αντιστάσεις που υψώνονται και θα υψώνονται ενάντια στο ίδιο και τις πολιτικές του να συντρίβονται. Τα πανεπιστήμια ως χώροι ασύλου έχουν καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αποτελέσει τόσο χώρους πολιτικής σκέψης και δράσης, στεγάζοντας ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια εντός τους που δε βρήκαν χώρο στην καθεστωτική πολιτική σκηνή (εργάτες, νεολαίους, μετανάστριες) όσο και ορμητήρια αγώνων που έθεσαν τον ίδιο τον κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού στο στόχαστρο, δίνοντας σάρκα και οστά σε επαναστατικές ιδέες και πρακτικές, που αποδεικνύουν πως πράγματι ένας άλλος κόσμος, βασισμένος στις αρχές της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της ισότητας είναι εφικτός -αρκεί εμείς να τον οικοδομήσουμε συλλογικά. Η επίθεση αυτή λοιπόν έχει ένα πολύ βαθύτερο αίτιο, την επίθεση στα θεμέλια των κοινωνικών αντιστάσεων και κινημάτων, αλλοτριώνοντας το ρόλο που έχει παίξει το πανεπιστήμιο στην σύγχρονη ιστορία των αγώνων ως το σπίτι των απανταχού αγωνιζόμενων, και να το μετατρέψει σε έναν χώρο αποστειρωμένο και ουδέτερο.
Έτσι, τόσο το νέο πειθαρχικό δίκαιο, όσο και η επιβολή του μέτρου των διαγραφών κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή, από τη μία αποτρέποντας τους φοιτητές/-τριές από τη διαδικασία της πολιτικής δραστηριοποίησης ποινικοποιώντας την και απειλώντας τους με βαριές ποινές, ενώ από την άλλη δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης με έναν αυστηρά προκαθορισμένο χρόνο λήψης του πτυχίου, καθιστώντας ανέφικτη κάθε άλλη παράλληλη ενασχόληση με τα κοινά.
Απέναντι σε μία συνολική επίθεση που δέχονται όλα τα κοινωνικά αγαθά από το κράτος και το κεφάλαιο, η απάντηση μας θα πρέπει επίσης να είναι συνολική, αν θέλουμε να περάσουμε από τη στείρα διαμαρτυρία σε μία ουσιαστική προοπτική οικοδόμησης μίας πραγματικότητας διαφορετικής από αυτή που μας προετοιμάζουν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά μας. Απέναντι στην ηττοπάθεια, την απομόνωση και την πίστη σε μία ατομική μονάχα ανέλιξη στα όλο και στενότερα περιθώρια που το σύστημα αφήνει στις πληβειακές τάξεις, η μοναδική απάντηση πρέπει να είναι ο συλλογικός αγώνας σε κάθε πεδίο όπου ζούμε και δραστηριοποιούμαστε για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Ενάντια στην λογική της ανάθεσης και των «ειδικών» της πολιτικής, να παλέψουμε για οριζόντιες διαδικασίες, μαζικές γενικές συνελεύσεις και αυτοοργανωμένους φοιτητικούς συλλόγους, ικανούς να ξεριζώσουν τις σαπισμένες ρίζες του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που προωθείται από τις κομματικές νεολαίες και να αποτελέσουν τις βάσεις ενός φοιτητικού κινήματος πραγματικά ακηδεμόνευτου, ριζοσπαστικού και επικίνδυνου.
ΟΥΤΕ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ, ΟΥΤΕ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ, ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ
Ελευθεριακή Παρέμβαση ΠΑΠΕΙ
Ελευθεριακό Σχήμα ΣΘΕ "Ανάδραση"
Ελευθεριακό Σχήμα ΑΣΠΑΙΤΕ "Tormenta Reactiva"