ΔΙΝΟΥΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ, ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΕΛΕΓΧΟΥΣ, ΚΑΜΕΡΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ Ζ.Μ.
ΑΠ' ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ '73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Κάθε μέρα βιώνουμε την ζοφερή πραγματικότητα της κρατικοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας. Τα τελευταία χρόνια διαρκώς ακούμε εξαγγελίες και διθυράμβους από την πολιτική ελίτ γύρω από την συνεχή βελτίωση των συνθηκών ζωής μας. Αντιθέτως όμως με την παραπλανητική ρητορική με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες, καθημερινά βιώνουμε την εξαθλίωση και την καταπίεση στις οποίες ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός μάς καταδικάζει. Η δολοφονική φύση αυτού του συστήματος εξαπλώνεται, πλέον, σε κάθε έκφανση της ζωής μας, αφού η ίδια λογίζεται για αυτό ως κόστος.
Πιο έντονη αποτύπωση των παραπάνω αποτελεί η κρατική δολοφονία στα Τέμπη. Δύο χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ασφάλεια στα τρένα δεν υπάρχει και η ευθύνη γίνεται εντατική προσπάθεια να επιρριφθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους. Και όμως, η υποτίμηση και η απαξίωση της ζωής μας, που δεν λογίζεται ως τίποτα παραπάνω από ένας αριθμός σε γραφήματα για τα αφεντικά δεν φανερώνεται μόνο εκεί. Η σύγκρουση των αναγκών μας με την κερδοφορία του κεφαλαίου γίνεται εμφανής παντού, από την εκτόξευση του κόστους ζωής που μετατρέπει την υλική υστέρηση της κοινωνικής βάσης σε "κανονικότητα", το κυριολεκτικό ξεχαρβάλωμα κάθε εργατικού δικαιώματος με την μετατροπή της ζωής μας σε ρολοι -που πλέον χτυπά και με την βούλα τις 13 ώρες- για τα συμφέροντα των αφεντικών, με την δυσθεώρητη αύξηση των εργατικών δολοφονιών σε χώρους δουλειάς που προσομοιάζουν σε ντικενσιανικό μυθιστόρημα μέχρι και τις δολοφονικές συνέπειες των φυσικών καταστροφών λόγω της παντελούς έλλειψης έργων και υποδομών και της εκτεταμένης λεηλασίας της φύσης.
Παράλληλα, το κράτος έχει κάνει ξεκάθαρα τα σχέδιά του από μεριάς του. Οι συνεχείς εξοπλισμοί των αστυνομικών δυνάμεων και η όξυνση της καταστολής δεν έχει έρθει ως μάνα εξ' ουρανού. Καταννοεί πολύ καλά πως σε μία περίοδο όπου οι διακρατικοί ανταγωνισμοί και η πιθανότητα για μία ευρέος μεγέθους πολεμική σύγκρουση, η οποία θα μας χρειάζεται ως "καύσιμη ύλη" για να πετύχει την αύξηση της κυριαρχίας του θα έχει ως αποτέλεσμα την δομική αποσταθεροποίησή του. Το τσάκισμα κάθε κοινωνικής αντίστασης, που αντιπαλεύει τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό έχει ως σκοπό στον πυρήνα του να προλάβει τις αναδυόμενες αυτές αντιστάσεις με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπο το επόμενο διάστημα και που ήδη από άκρη ως άκρη του κόσμου προοικονομούν την θεμελιακή αποδόμησή του, εκφράζοντας την κοινωνική οργή!
Όσο οι αντιφάσεις του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος μεγαλώνουν και η μία κρισιακή κατάσταση "δίνει την σκυτάλη" σε μία νέα, με όλο και χειρότερους όρους για την κοινωνική βάση με σκοπό αναπαραγωγή της εξουσίας του, η εκπαίδευση βρίσκεται και αυτή στην δίνη του. Ξεκινώντας ήδη από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το κράτος εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση, μιας και αποτελεί βασικό πεδίο ώστε να θωρακίσει την επικυριαρχία του. Η πλήρης αποστείρωση, τα εντατικοποιημένα προγράμματα, οι "επιβλέψεις" για την αντιμετώπιση της νεανικής "παραβατικότητας" και την ίδια στιγμή η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης των εκπαιδευτικών με πειθαρχικές διώξεις, οι συγχωνεύσεις τμημάτων αλλά και η κατηγοριοποίηση των σχολείων (Ωνάσεια) όλα αυτά συνθέτουν ένα δυστοπικό μωσαϊκό αυταρχικότητας και συγχρόνως μετρώντας την μόρφωση με δείκτες κόστους-κέρδους επιτρέπουν την πλήρη εμπορευματοποίησή της.
Ταυτόχρονα, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, το ελληνικό κράτος έθεσε ως στόχο στρατηγικής σημασίας την υλοποίηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης που στο επίκεντρο της βρίσκεται το "δημόσιο πανεπιστήμιο", το οποίο παρουσιαζόταν σαν το "γαλατικό χωριό" που αρνείται να αλλάξει και να συμβαδίσει με τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις που επέβαλε η συνθήκη της Μπολόνια. Καίριοι διακηρυκτικοί στόχοι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης ήταν το πλέγμα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που διακατέχει τα πανεπιστήμια στο σήμερα (κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, θέσπιση ανώτατου ορίου φοίτησης και πειθαρχικών συμβουλίων για τους αγωνιζόμενους φοιτητ(ρι)ές, εισχώρηση εργολαβιών σε κάθε δομή του πανεπιστημίων, εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, θεσμοθέτηση της ΕΒΕ-η οποία κάθε χρόνο αποκλείει την είσοδο στο 30% των υποψηφίων, μετατροπή της ερευνητικής εργασίας σε απλήρωτο εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες της πολεμικής βιομηχανίας και της καταστολής και εκκένωση κάθε κατειλημμένου χώρου εντός του πανεπιστημίου). Μέσα από μαχητικούς αγώνες το φοιτητικό κίνημα κατόρθωσε να αναγκάσει τους κυρίαρχους να αναστείλουν τις μεταρρυθμίσεις για αρκετά χρόνια. Παρόλη την προσπάθεια και τις αναμνήσεις από τους φοιτητικούς αγώνες τις αντιστάσεις που διαχρονικά προέβαλλε το φοιτητικό κίνημα, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μοιάζει στο σήμερα να πλησιάζει την αποκρυστάλλωσή της.
Όλα τα παραπάνω σχηματίζουν το πανεπιστήμιο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, το πανεπιστήμιο των ταξικών φραγμών, της επιτήρησης και της πολεμικής βιομηχανίας. Ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς όπου η κοινωνική βάση αποκλείεται από αυτό και η μόνη της διέξοδος προσφέρεται από την μία στα ιδιωτικά πανεπιστήμια των διδάκτρων και της χαμηλής ποιότητας σπουδών και από την άλλη στην επί πληρωμή τεχνική εκπαίδευση για την παραγωγή φθηνού και επισφαλούς εργατικού δυναμικού που θα καλύπτει τις ορέξεις των κυρίαρχων. Ένα πανεπιστήμιο όπου οι σοβάδες πέφτουν από τα ταβάνια, η ανάγκη για σίτιση και στέγαση μετατρέπονται σε "ευκαιρία" για κέρδος για τα παράσιτα-εργολαβίες των σχολών μας, τα ασανσέρ είναι εισιτήρια δίχως επιστροφή και που κάθε "ανάσα" αγώνα και διεκδίκησης έρχεται αντιμέτωπη με την καταστολή των μπάτσων και των εξωφρενικά αυστηρών ποινών των πειθαρχικών συμβουλίων.
Όσον αφορά τώρα την περαιτέρω εξάρτηση της προσφερόμενης γνώσης από ισχυρά ιδιωτικά κεφάλαια, δεν μπορούμε να βγάλουμε από την εξίσωση την αναθεώρηση του άρθρου 16 το 2024 (5094/2024) που νομιμοποίησε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, την στιγμή που στα υφιστάμενα ιδρύματα τα παράσημα της "αριστείας" άφησαν κενές 10.636 θέσεις για το 2024-2025. Μέσα σε λίγους μήνες αδειοδοτούνται τέσσερα νέα ιδιωτικά ιδρύματα (Open University / Anatolia, York, Keele, Λευκωσία), τα τρία εκ των οποίων ήταν ήδη κολλέγια. Με παραθυράκια στους νόμους για ΝΠΠΕ, ασαφή πλαίσια λειτουργίας, εξ'αποστάσεως "αυτοψίες" για τον έλεγχο εγκαταστάσεων από τον ΕΟΠΠΕΠ, και προγραμμάτων σπουδών πολύ πιο ελαφρυμένων, το κράτος διαφημίζει "αναβάθμιση" ενώ στην πράξη νομιμοποιεί εν μία νυκτί την κερδοσκοπία, διαπλοκή και την περαιτέρω υποβάθμιση των "δημόσιων και δωρεάν" σπουδών.
ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ "ΔΗΜΟΣΙΟ" ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Την ίδια ώρα, ολοι αυτοί οι κυνηγοι καρέκλας- "κοινωνοί της γνώσης" διακηρύσσουν πως "δεν υπάρχει χώρος στα πανεπιστήμια για όσους κάνουν έκτροπα", γι'αυτό και είδαμε πως η φετινή χρονιά θα μας βρεί με την εφαρμογή διαγραφών και πειθαρχικών διώξεων (ν.4777/2021, 4957/2022 και αυστηροποίηση του 168ΠΚ). Στο στόχαστρο μπαίνει και πάλι ο αγωνιζόμενος φοιτητικός κόσμος: για πράξεις "διατάραξης" από ανάρτηση αφίσας ή δημόσια δήλωση (πχ αποφάσεις ΦΣ) μέχρι σύσταση πολιτικής ομάδας, μπορεί να επισύρεται ποινή κακουργήματος έως 10 έτη. Πίσω από τα προσχήματα "ποιότητας" και "σύνδεσης με την κοινωνία" σμιλεύεται ένα αυταρχικό, ταξικό πλαίσιο που ποινικοποιεί την πολιτική δράση και την ελεύθερη ύπαρξη στα ΑΕΙ. Σε Αθήνα και Κρήτη έχουν ήδη ξεκινήσει οι πειθαρχικές διώξεις των δύο φοιτητών που συνελήφθησαν τον προηγούμενο Μάη με κατηγορητήριο την παρέμβαση στην εκδήλωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Τουρκικών Σπουδών, ενώ στο Πολυτεχνείο Κρήτης η συγκρότηση Πειθαρχικού Συμβουλίου ενισχύει το καθεστώς ολοκληρωτισμού και τρομοκρατίας και οξύνει το δυστοπικο κλίμα που ήδη επικρατεί στα πανεπιστήμια,εξαλείφοντας κάθε ελευθερία. Ακόμα και τα ψευδεπίγραφα κοινωνικά κριτήρια για τις διαγραφές των 290.000 "αιώνιων" φοιτητών λειτουργούν ως δούρειος ίππος για πανεπιστήμια πλήρως υποταγμένα στην εντατικοποίηση και την εκμετάλλευση.
Το κράτος γνωρίζει πολύ καλά, πως για να μπορέσει να εκπληρώσει τα σχέδιά του απαιτείται η οχύρωση του, τόσο σε θεσμικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Αυτήν ακριβώς του την ανάγκη έρχονται να καλύψουν τα προαναφερθέντα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια, ώστε η ανάδυση κάθε ανατρεπτική φωνής και αντίστασης να καταστέλλεται κατά την γέννησή της. Πρόσφατο παραδείγμα αποτελεί για αρχή η έφοδος των μπάτσων στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ στος 14/1- και οι επακόλουθες 15 συλλήψεις από κοινού με τις απειλές για αναστολή φοίτησης. Πανελλαδικά, βέβαια, από την εγκατάσταση καμερών (ενδεικτικά σε εκπα, ΕΜΠ και Πανεπιστήμιο Πατρών) μέχρι το πρόσφατο lock out για την παρεμπόδιση πραγματοποίησης της διαδικασίας των συντρόφων της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Φοιτητών-τριων Αθήνας ή τις απειλές πέρι "επιτακτικότητας" επέμβασης της πρυτανείας- κοσμητείας σε πολλά τμήματα που τελούσαν κατάληψη στις 06/11, επιβεβαιώνονται τα γερά αντανακλαστικά και μια εν μέρει εκδικητική όψη κράτους και διοικητικών αρχών. Και, τέλος, πιο πρόσφατο παράδειγμα της επιχειρούμενης ιδεολογικής καταστολής, στοχοποίησης της αναρχικής ταυτότητας και αποστείρωσης των πανεπιστημίων από οποιοδήποτε ίχνος πολιτικού λόγου αποτελεί η περίπτωση του αναρχικού συντρόφου Ζ.Μ. της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας που καταδικάστηκε σε 14 μήνες φυλάκισης χωρίς αναστολή για δράση αντιπληροφόρησης για το παλαιστινιακό ζήτημα εντός του ΕΜΠ. Συγκεκριμένα, ο σύντροφος συνελήφθη κάτω από το σπίτι του από δυνάμεις της αστυνομίας με μοναδικά στοιχεία 4 θολές φωτογραφίες που τράβηξε ο ρουφιάνος κοσμήτορας της σχολής. Όσο, δηλαδή, οι πρυτανικές αρχές των ελληνικών πανεπιστημίων (ΑΠΘ, ΠΑ.ΜΑΚ, ΕΚΠΑ, ΕΜΠ, ΔΠΘ) συνάπτουν μνημόνια συνεργασίας με την πολεμική βιομηχανία και πανεπιστήμια του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ εν μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονίας, τόσο εξωθούν και εξοντώνουν τον αγωνιζόμενο κόσμο μέσω της αστικής δικαιοσύνης εκμεταλλευόμενες πλήρως το νομικό οπλοστάσιο που τους παρέχει το κράτος (νόμος 4777 και νόμος Ζαχαράκη που θεσπίζουν πειθαρχικά συμβούλια, διαγραφές και φυλάκιση) με σκοπό να κάμψουν τις αντιστάσεις του κόσμου του αγώνα απέναντι στα αντεκπαιδευτικά και αντικοινωνικά σχέδιά τους.
ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ- ΝΑ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ
Αυτή η "ανέξοδη" και δυστοπική πραγματικότητα στην οποία μάς καταδικάζουν δεν είναι παρά μια εύθραυστη πόρτα που μπορεί να σπάσει. Κάθε φορά που "ο κλοιός στενεύει", η κοινωνική οργή και η ανατρεπτική δύναμή της δεν τιθασεύονται. Ως αναρχικοί/ες γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα ριζοσπαστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά και αιτήματα, όταν ενσωματώνονται και γίνονται αντικείμενο καπήλευσης από κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς, νομοτελειακά εκτονώνονται και εξασθενίζουν. Δεν χρειαζόμαστε ούτε σωτήρες ούτε ειδικούς διαχειριστές των ζωών μας. Η μόνη ρεαλιστική λύση ώστε να αποβούν αποτελεσματικά και απειλητικά για το γκρέμισμα αυτού του σάπιου κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος είναι η οργανωμένη και συλλογική έκφρασή τους.
Με όπλο μας την οργάνωση στην βάση μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις να υπερασπιστούμε τα εναπομείναντα κεκτημένα μας και, παράλληλα, να ανακαλύψουμε τους τρόπους διάνοιξης του δρόμου προς έναν κόσμο Ισότητας, Αλληλεγγύης και Ελευθερίας, αυτόν της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.
ΓΙΑ ΝΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ - ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΧΟΛΕΣ, ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ & ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΤΡΟΦΗ - ΣΤΕΓΑΣΗ - ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ - ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere