ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Οι φοιτητικές εκλογές όπως τις ξέρουμε σήμερα αποτέλεσαν βασικό σημείο αφομοίωσης και κεφαλαιοποίησης της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τρανό παράδειγμα οι επαγγελματίες συνδικαλιστές της παραδοσιακής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που ανέλαβαν υπουργικές και άλλες θέσεις εξουσίας. Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός εντός των σχολών υπήρχε και υπάρχει ως ένας ακόμα μηχανισμός του κομματικού συστήματος που πλάθει και προετοιμάζει τους επόμενους “εκπροσώπους” της κοινωνικής βάσης. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερο προνόμιο από αυτό του προύχοντα εκπροσώπου των εκμεταλλευόμενων και ακριβώς αυτή είναι και η επιδίωξη όλων αυτών που με τόσο μένος και αποφασιστικότητα προσπαθούν να πείσουν τους υπόλοιπους φοιτητές/-τριες να τους ψηφίσουν. Διότι για τις παρατάξεις εντός των σχολών αγώνας που να μην παράγει πολιτική υπεραξία για τα κόμματα που βρίσκονται από πίσω τους είναι ένας ανούσιος αγώνας.
Το τελευταίο διάστημα η επίθεση του Κράτους απέναντι στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις οξύνεται. Τα πανεπιστήμια βρίσκονται στο κέντρο αυτής της κατασταλτικής και ιδεολογικής μάχης. Κράτος και πρυτανικές αρχές, αναμασώντας το αφήγημα περί ανομίας μέσα στα πανεπιστήμια, επιχειρούν να φέρουν σε εφαρμογή άρθρα του νόμου 4777 και 4957 που έχουν ως στόχο να μετατρέψουν τους χώρους ασύλου σε επιτηρούμενη φυλακή και τα συμβούλια καθηγητών σε ιερά εξέταση απέναντι σε όλους αυτούς που τολμάνε να ορθώσουν φωνή απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα του σήμερα. Μάλιστα, σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη ισχύος, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι αν ένας φοιτητής κατηγορηθεί για βία ή φθορά, αναστέλλεται η φοιτητική του ιδιότητα, εκμηδενίζοντας καθε έννοια τεκμήριου της αθωότητας και μετατρέποντας την μόρφωση και την εκπαίδευση σε ένα εργαλείο χειραγώγησης και τρομοκρατίας. Επιπροσθέτως, οι επικείμενες διαγραφές φοιτητών σε μεγάλη κλίμακα, καθώς και η προσπάθεια επιβολής διδάκτρων στα προπτυχιακά μέσω και της επικείμενης αναθεώρησης του άρθρου 16, θέτουν την αντικειμενική ανάγκη συσπείρωσης δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος.
Όμως, πώς μπορεί κάποιος πραγματικά να πιστέψει ότι αυτοί που στις 14 Μαϊου ζητάνε ψήφους έχουν την βούληση να σηκώσουν έναν αγώνα που η σύγκρουση με το Κράτος και τους θεσμούς του είναι αναπόδραστη; Πώς μπορεί να ακουστεί ως αλήθεια το ότι οι κομματικοί παράγοντες που σήμερα κοιτούν παθητικά τους μπάτσους να κάνουν βόλτες μέσα στο άσυλο επειδή προτιμούν να ασχολούνται με τις μεταξύ τους συχνά βίαιες κόντρες, έχουν την διάθεση να αγωνιστούν για οτιδήποτε παραπάνω από τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα; Πώς μπορούμε να πιστέψουμε για άλλη μια φορά ότι κάποιος άλλος θα λύσει τα προβλήματα μας όσο εμείς δεν κάνουμε τίποτα; Τρανό παράδειγμα αποτελεί η “πρωτιά” της παράταξης της Πανσπουδαστικής ΚΣ τα τελευταία χρόνια στις φοιτητικές εκλογές. Αυτή η αλλαγή που σημειώθηκε στα ΔΣ εις βάρος της ΔΑΠ έδειξε πως ακόμη κι όσοι υποστηρίζουν μανιωδώς πως αποτελούν αγωνιστική δύναμη, όταν μπαίνουν σε θέσεις διαμεσολάβησης, αναλαμβάνουν τον ιστορικό τους ρόλο, αυτόν του πιο πιστού υπηρέτη της αστικής δημοκρατίας και κάνουν τα πάντα προκειμένου να μπουν εμπόδιο στις μαζικές γενικές συνελεύσεις των ΦΣ, ακόμη και να κατεβάζουν κοινά πλαίσια με τη ΔΑΠ ή με παρόμοιες θέσεις κατά των καταλήψεων, όπως είδαμε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Άρα, για εμάς ως αναρχικοί και αναρχικές η άρνηση συμμετοχής μας στις φοιτητικές εκλογές δεν είναι απλώς ένα ιδεολογικό ζήτημα. Είναι η συνειδητοποίηση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Από τις πιο φιλοκυβερνητικές φωνές που πανηγυρίζουν για την θεσμική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τις διαγραφές, μέχρι τις δήθεν κινηματικές και αγωνιστικές, όλες αυτές θέλουν να κάνουν πολιτική καριέρα πάνω στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Το φοιτητικό κίνημα δεν είναι μια μειοψηφία ειδικών που η κομματική τους γραμμή έχει υποκαταστήσει την συνείδηση και νοημοσύνη τους. Είναι η βάση του, οι καθημερινοί άνθρωποι που με την συμμετοχή τους σε συλλογικές διαδικασίες βάσης, καταλήψεις, διαδηλώσεις έχουν μπει ανάχωμα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση τα τελευταία 50 χρόνια και θα το κάνουν και για άλλη μια φορά σε όσα έρχονται σύντομα. Εν τέλει, όσοι και όσες μετέχουν στην εκλογική διαδικασία, αλλά απέχουν από τους αγώνες και τις γενικές συνελεύσεις, δεν μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι του πλειοψηφικού ρεύματος, άρα και οι εκπρόσωποί τους δεν έχουν καμία πολιτική νομιμοποίηση.
Απέναντι στους υπηρέτες των κομματικών συμφερόντων, είτε δεξιών, είτε αριστερών, οι πραγματικά αυτοοργανωμένες δυνάμεις οφείλουν να πάρουν στο άμεσο μέλλον πρωτοβουλίες που θα σπάσουν τον κύκλο της ητοπάθειας και της μιζέριας. Να αντιτάξουμε με όπλο μας την αξιοπρέπεια, την αλληεγγύη και το δίκαιο τον αδιαμεσολάβητο αγώνα από τα κάτω. Για ένα πανεπιστήμιο που οι φοιτητικοί σύλλογοι αυτοοργανωμένα και χωρίς αρχηγούς θα καταλάβουν τους χώρους που σπουδάζουμε, κοινωνικοποιούμαστε και πολιτικοποιούμαστε. Επαναδιεκδικώντας το άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Θέτοντας τους στόχους ενός φοιτητικού κινήματος που θα είναι πραγματικά ακηδεμόνευτο, επικίνδυνο, και επαναστατικό.
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας