17 ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΕΣ ΜΕΤΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Μετράμε 17 χρόνια από εκείνη την νύχτα που ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τους ειδικούς φρουρούς Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη στην διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία συμπυκνώνει το σύνολο της κρατικής βαρβαρότητας και της κατασταλτικής εκστρατείας που εξαπολύει ανέκαθεν η εξουσία απέναντι στα καταπιεσμένα και αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Στην κοινωνική και πολιτική συνθήκη της οικονομικής κρίσης και της απόπειρας εξουδετέρωσης των κοινωνικών κινημάτων, εκείνη η νύχτα σηματοδότησε την αρχή της εξέγερσης που μένει ανεξίτηλα γραμμένη στη συνείδηση κάθε αγωνιστή, είτε την έζησε είτε όχι. Τον Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση ήταν μονόδρομος απέναντι σε όλα τα δεινά που βάραιναν τις ζωές των καταπιεσμένων. Δεκαεφτά χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης και της ευθείας αντιπαράθεσης με τον κρατικό μηχανισμό παραμένει ζωντανή.
Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια, και με ιδιαίτερη ένταση εντός των σχολών. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ – ΤΑΞΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του ’08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα, το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.
Κατ’ επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίηση αγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίστασης. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από σειρά κρατικών σκευωριών και διώξεων κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του ’08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που έχει δημιουργηθεί με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.
Στο επίκεντρο της κυρίαρχης αφήγησης σχετικά με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων, βρίσκεται και το κομμάτι του ασύλου, στο οποίο ποινικοποιείται εξ’ ολοκλήρου κάθε πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα των φοιτητών. Αυτό επιβεβαιώνεται από δεκάδες παραδείγματα, όπως αυτό της σύλληψης και πρωτόδικης βαριάς καταδίκης του αναρχικού φοιτητή Ζ.Μ, με αφορμή μια παρέμβαση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο Πολυτεχνείο, και την, μετά από καταπάτηση του ασύλου από τις αστυνομικές δυνάμεις, εκκένωση της κατάληψης του ΦΣ της αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, με αποτέλεσμα 15 συλλήψεις και πειθαρχικές διώξεις από τις πρυτανικές αρχές. Στον ελλαδικό χώρο, το άσυλο διαχρονικά αποτελούσε σημείο διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, κινηματικής κουλτούρας και πολιτικής ζύμωσης και για αυτόν τον λόγο τίθεται στο επίκεντρο της κρατικής επίθεσης σχετικά με τον αφανισμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.
Σύμμαχοι στο Κράτος και τις πρυτανικές αρχές, με στόχο την πλήρη απονέκρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, την απονομιμοποίησή του στα μάτια της κοινωνίας, και της καταστολής των πραγματικά επικίνδυνων πολιτικών δυνάμεων για την εξουσία, αυτών της Αναρχίας, δεν θα μπορούσαν να μην είναι και οι δυνάμεις της αριστεράς. Με την εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08 ακόμη να μαίνεται, οι αντιδράσεις των αυτόκλητων διαμεσολαβητών και εκπροσώπων των κινημάτων κυμαίνονταν από τον διαχωρισμό των εξεγερμένων σε “καλούς”, ειρηνικούς, ιδεολόγους, κυρίως μαθητές, και “κακούς”, απείθαρχους, βίαιους, πλιατσικολόγους, μέχρι και σε υποδείξεις πως “στην πραγματική επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι”, αποδεικνύοντας τις προτεραιότητες που έχουν θέσει οι συνομιλητές της εξουσίας, ανάμεσα στην ανθρώπινη ζωή και την ιδιοκτησία. Μάλιστα, το πιο πρόσφατο παράδειγμα προσπάθειας καταστολής και εκδίωξης των αναρχικών από τα πανεπιστήμια, χώρους στους οποίους παρεμβαίνουν και αγωνίζονται, δεν προέρχεται από το Κράτος και τις πρυτανικές αρχές, αλλά από τις δυνάμεις της επίσημης αριστεράς. Το αντι-αναρχικό πογκρόμ που διεξήγαγε ο κομματικός στρατός της ΑΡΑΣ στις 15 Νοέμβρη, εντός του τριημέρου του Πολυτεχνείου και του ασύλου, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις από τους τραυματίες, κατέληξε στην αναγγελία της αναθεώρησης του πλαισίου του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από το 2026. Έτσι, οι δυνάμεις της επίσημης αριστεράς, για άλλη μια φορά, έκαναν την δουλειά που οι πρυτανικές αρχές και το Κράτος δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς αυτές.
Μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζει και επικρατεί η γενικευμένη ακρίβεια η οποία πλήττει σταδιακά την κοινωνική βάση, στοχεύοντας στην συνολική εξάρτησή της από το ίδιο το σύστημα που την σκοτώνει. Η συνθήκη της εξαθλίωσης και της φτωχοποίησης των καταπιεσμένων συμπυκνώνει τον πραγματικό στόχο της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας. Οι απρόσιτες τιμές των ενοικίων, των λογαριασμών και των βασικών αγαθών, ωθούν με τη σειρά τους την εργατική τάξη στην πλήρη καθυπόταξή της σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Το κεκτημένο του 8ώρου καταργείται, η εργοδοτική αυθαιρεσία οξύνεται, ενώ η συνδικαλιστική δράση των εργατών αντιμετωπίζεται με εκδικητικές απολύσεις και απαγορεύσεις απεργιών. Το Κράτος και τα αφεντικά στενεύουν τον κλοιό μέσα από τον οποίο η κοινωνική βάση καλείται να αποδράσει κατορθώνοντας το αδύνατο. Για εμάς είναι σαφές πως η συλλογικοποίηση και η οργάνωση στα σωματεία βάσης αποτελούν μερικά από τα βασικότερα εργαλεία αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.
Δεκαεφτά χρόνια μετά, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας την συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης του 2008, μιας εξέγερσης που ριζοσπαστικοποίησε τα πλήθη, διαμόρφωσε συνειδήσεις και εισήγαγε νέα εργαλεία αγώνα. Είναι χρέος μας να διδαχτούμε και να εμπνευστούμε από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικαιροποιώντας τα στοιχεία αυτά στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο του σήμερα. Έχοντας το παράδειγμα του ’08, γνωρίζουμε πολύ καλά την ευθραυστότητα του κρατικού μηχανισμού, όταν αυτός έχει να αντιμετωπίσει ένα σύσσωμο κοινωνικό όλο που υψώνει αντιστάσεις και αντιπαρατίθεται μαζικά, μαχητικά, και αυτοοργανωμένα. Ωστόσο, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε την βαρύνουσα σημασία της διάρκειας όταν οραματιζόμαστε μία τέτοια προοπτική. Διότι καθήκον μας είναι, επίσης, να είμαστε έτοιμοι να συμπληρώσουμε τα κενά ακόμη και των πιο καθοριστικών γεγονότων σαν αυτών του Δεκέμβρη. Για εμάς, μοναδική δίοδος για την ανατροπή αυτού του σάπιου Κρατικού-Καπιταλιστικού συστήματος που μας θέλει υποταγμένους, είναι η Κοινωνική Επανάσταση. Με βάση αυτόν τον ορίζοντα μαχόμαστε στις γραμμές του οργανωμένου αναρχικού αγώνα και προτάσσουμε τις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και την παρέμβαση σε κάθε κοινωνικό πεδίο.
Να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα αγώνα μας απέναντι στην καταπάτησή τους, την ιστορία απέναντι στην διαστρέβλωση, και την συλλογική μνήμη απέναντι στην βαρβαρότητα της λήθης.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ – ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ Ζ.Μ.
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 6/12
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
ΑΘΗΝΑ: 12:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ - 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere