Την Πέμπτη 30 Μαρτίου και ώρα 20:00 καλεστήκαμε μέσα από μια πρόχειρη και ανυπόγραφη δημοσίευση του Δήμου Αθηναίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε συνάντηση με αίτημα την αποχώρηση μας από το θέατρο Ολύμπια. Στον απόηχο της εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας και με την κατάληψη Ρεξ να απειλείται για δεύτερη φορά με διακοπή ηλεκτροδότησης, δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε την κίνηση αυτή μέρος μιας ευρύτερης πολιτικά στοχευμένης επίθεσης. Η δημοσίευση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα κείμενο γεμάτο αναλήθειες και συγκεκαλυμμένους εκβιασμούς, το οποίο ακολουθεί την ίδια αυταρχική γραμμή με τις δημοσιεύσεις του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θέατρου.
Προς ενημέρωση του Δήμου Αθηναίων, η Κατάληψη Ολύμπια ήταν και είναι ένας συντονισμός εργαζομένων και σπουδαστών στο χώρο του χορού και δεν αποτελείται αποκλειστικά από σπουδαστά της ΚΣΟΤ. Ο σύλλογος σπουδαστών της ΚΣΟΤ διατηρώντας την κατάληψη στο κτίριο της Κρατικής Σχολής εκκίνησε μαζί με τις Καταλήψεις του κτιρίου Τσίλλερ και της Δραματικής Σχολής του Ε.Θ. «Ειρήνη Παππά» το πανκαλλιτεχνικό ρεύμα καταλήψεων. Συνεχίζει να αποτελεί και μετά την λύση της κατάληψής του τόσο μέρος του αγώνα όσο και μέρος της κατάληψης Ολύμπια.
Πέρα από τη στοχευμένη προσπάθεια διαστρέβλωσης της ταυτότητας της κατάληψης, ο Δήμος Αθηναίων διατείνεται πως έχει εμπράκτως στηρίξει τον καλλιτεχνικό κόσμο. Εύλογα αναρωτιόμαστε, λοιπόν, σε ποια στήριξη αναφέρεται όταν έχει επανειλημμένως αθετήσει υποσχέσεις και αδιαφορήσει στα αιτήματα του Σωματείου Εργαζομένων στο Χώρο του Χορού, το οποίο υπερασπίζεται μαχητικά τις διεκδικήσεις μας μέχρι και σήμερα. Να τονίσουμε επίσης, ότι η διασφάλιση της πραγματοποίησης των παραστάσεων που ήταν προγραμματισμένες για το Ολύμπια σε άλλους χώρους δεν αποτελεί στήριξη του καλλιτεχνικού αγώνα αλλά προστασία των επιχειρηματικών συμφερόντων του φορέα. Η ευθύνη για τις παραστάσεις που δεν έγιναν και για τους εργαζόμενους που απολύθηκαν λόγω αυτού είναι απόρροια πολιτικής βούλησης και βαραίνει αποκλειστικά τον Δήμο Αθηναίων και τις συνεργαζόμενες εργολαβικές εταιρείες. Βρίσκουμε τουλάχιστον υποκριτική την εργαλειοποίηση των εργαζομένων ως μέσω άσκησης πολιτικής πίεσης, εργαζομένων μάλιστα οι οποίοι δουλεύουν σε καθεστώτα επισφάλειας.
Στον αντίποδα του ελλιπούς καλλιτεχνικού προγράμματος του θεάτρου Ολύμπια αντιπροτείνουμε από τις 24 Φεβρουαρίου έναν χώρο γεμάτο καλλιτεχνικές δράσεις, συζητήσεις, προβολές, εργαστήρια και συνελεύσεις που συνδιαλέγεται και συνομιλεί άμεσα με την κοινωνία αποτελώντας ένα ανοιχτό πεδίο ώσμωσης. Αυτό για εμάς αποτελεί έναν τόπο πολιτισμού. Ένα δημοτικό θέατρο ανήκει στους πολίτες και η κατάληψη του αποτελεί πολιτική πράξη θεσμικής πίεσης.
ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ ΜΑΣ, ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
