Κάτω η εξουσία - Οργάνωση και Αγώνας
Το αίμα δεν είναι νερό - Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 έχει βρει ζεστό καταφύγιο στη μνήμη κάθε αγωνιζόμενου υποκειμένου, στη μνήμη κάθε ανθρώπου που γνωρίζει πολύ καλά πως το κλειδί είναι κάτω απ’ το γεράνι, πως οι εξεγέρσεις που επιδιώκουμε δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση όνειρα θερινής νυκτός, αλλά ‘’μαύρες’’ σελίδες στα τεφτέρια του κράτους και αυτό γιατί φυσικά έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά πολλάκις στο παρελθόν. Το Πολυτεχνείο είναι αναμφισβήτητα μία από τις εξεγέρσεις που υλοποιήθηκαν βγάζοντας τη γλώσσα στο κατεστημένο και αποδεικνύοντας πως η επανάσταση δεν είναι απλά ένα ρομαντικό κι εξιδανικευμένο όνειρο, αλλά αδήριτη επιθυμία στις καρδιές μας και μοναδικός σκοπός στο μυαλό.
«Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση και η αναγκαιότητα υπεράσπισης του Ασύλου, όπως κατοχυρώθηκε από την εξέγερση του Πολυτεχνείου»
Τόσα χρόνια μετά βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με μια κωμικοτραγική κατάσταση, καθώς καλούμαστε να ‘’γιορτάσουμε’’ της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μέσα σε πανεπιστήμια παντελώς αστυνομοκρατούμενα. Είναι απαραίτητο για τον κρατικό μηχανισμό και το κεφάλαιο, να δομηθούν πανεπιστήμια στα μέτρα τους, δίχως σταγόνα δημιουργικότητας, γεμάτα αστυνομία και ρουφιανιά και τη γνώση εμπόρευμα. Πανεπιστήμια με δίδακτρα και ταξικούς φραγμούς, με την μέριμνα να ελαχιστοποιείται, και τις μπίζνες εταιρειών να ευνοούνται, σε βάρος της κάλυψης των βασικών αναγκών, με παραγόμενη έρευνα στην υπηρεσία του πολέμου και της καταστολής, η οποία είναι μακριά από τις κοινωνικές ανάγκες και την ταξική πλειοψηφία.
Για να επιτευχθούν όλα αυτά, είναι απαραίτητη η καταστολή οποιασδήποτε εστίας αντίστασης και αγώνα εντός των πανεπιστημίων, ενώ ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε την αυτ-αξία της ίδιας της καταστολής ως απαραίτητο στοιχείο του εξουσιαστικού κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος. Αντιλαμβάνονται την απειλή του ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, και δρουν ανάλογα. Οι εκκενώσεις του ΑΚΙ, του στεκιού στο βιολογικό, οι πολλαπλές επιθέσεις της αστυνομίας σε συγκεντρώσεις φοιτητ(ρι)ών και οι επακόλουθοι τραυματισμοί φοιτητών, οι αμέτρητες συλλήψεις φοιτητών/ριών και αλληλέγγυων και πάνω από όλα, η μόνιμη πλέον παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων εντός του ασύλου και η καταπάτησή του, προδίδουν τις διαθέσεις τους.
Το δόγμα της προληπτικής αντιεξέγερσης αποτελεί την προμετωπίδα της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Δικαστικές και παραδικαστικές μεθοδεύσεις σε αγωνιστές στήνονται με βάση δείγματα DNA, αστυνομικές επιθέσεις σε διαδηλώσεις με χρήση του νόμου για την περιστολή των διαδηλώσεων, λοκ άουτ σε πανεπιστήμια που αποφασίζεται έκτακτα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου επιδιώκουν να διατυμπανίσουν την ψευδεπίγραφη επικυριαρχία του Κράτους. Μια επικυριαρχία που μεθοδικά χτίζεται με την παγίωση της αστυνομικής επιτήρησης στον δημόσιο χώρο και τις γειτονιές και την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ειδικού σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας που αν και μέχρι τώρα έχει αδρανοποιηθεί πίσω από τις ασπίδες των ματ, σίγουρα η ίδια η μονιμοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων μέσα στο ΑΠΘ είναι ίσως η πιο σημαντική αιχμή με την οποία το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να αναμετρηθεί και να νικήσει, όπως το ’21 με τις καταλήψεις, τις μαζικές κινηματικές διαδικασίες και την μαχητική παρουσία στον δρόμο.
«Μία ακόμη κρίση άμεσο παράγωγο των αντιφάσεων του κράτους και του καπιταλισμού, οι μεγάλοι απεργιακοί αγώνες ως απάντηση»
Και εκτός πανεπιστημίων, βέβαια, οι συνθήκες είναι εξίσου απελπιστικές. Σε διεθνές επίπεδο οι συνέπειες του πολεμικού σφαγείου που επικρατεί στην Ουκρανία δεν αποτυπώνονται μόνο στην ίδια τη χώρα, με νεκρούς αμάχους και χιλιάδες ξεριζωμένους να την εγκαταλείπουν, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο – αντίστοιχα και στην Ελλάδα. Η ήδη αντικοινωνική διαχείριση της πανδημίας εκ μέρους της κυβέρνησης σηματοδότησε την απαρχή μιας νέας οικονομικής κρίσης, η οποία έχει αναζωπυρωθεί μετά την έναρξη του πολέμου. Η λαίλαπα του πολέμου έχει προκαλέσει την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνίας, με τις τιμές σε βασικά αγαθά – ρεύμα και θέρμανση- να αυξάνονται ακόμη περισσότερο από τις φετινές ανατιμήσεις. Η φοιτητική μέριμνα αποτελεί και βασικό πεδίο αποτύπωσης της ακρίβειας που μαστίζει την κοινωνία. Τα φοιτητικά νοίκια άπιαστα, τα κριτήρια επιλογής στις εστίες πολλαπλά, οι βλέψεις για κάρτες σίτισης έντονες και πάει λέγοντας. Αν είσαι πληβείος δεν έχεις το δικαίωμα, λοιπόν, να σπουδάσεις, καθώς πρώτα πρέπει να εφεύρεις τρόπους για την επιβίωσή σου.
Οι χώροι εργασίας αποτελούν κολαστήρια για τους/τις εργαζόμενους/ες, με τους τελευταίους να υπόκεινται σε ακραία εκμετάλλευση, πολύ μακριά από την απλή άντληση υπεραξίας από τα αφεντικά. Επισφαλής εργασία, ραγδαίες μειώσεις μισθών, απολύσεις, ελαστικά ωράρια εργασίας, εντατικοποιημένοι ρυθμοί. Πιο συγκεκριμένα, το παράδειγμα των απολύσεων στην Μαλαματίνα, δείχνει την πλήρη ασυδοσία της εργοδοσίας, η οποία, παρόλο που έχει εξασφαλισμένα κέρδη από την σύμβαση αγοράς της εταιρείας αρνήθηκε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με το σωματείο για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ταυτόχρονα στοχοποίησε και απέλυσε 15 εργαζόμενους. Ως απάντηση, βλέπουμε σήμερα να εκτυλίσσεται ίσως ο μεγαλύτερος απεργιακός αγώνας στην πόλη της Θεσσαλονίκης, με τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε απεργία εδώ και δύο και πλέον μήνες, κόντρα στις εκδικητικές απολύσεις, τα ασφαλιστικά μέτρα, την κρατική καταστολή και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό. Αυτό φάνηκε τόσο όλο τον προηγούμενο καιρό αλλά και στον σημαντικό κόμβο της απεργιακής περιφρούρησης του εργοστασίου της Μαλαματίνα αλλά και την μεγαλειώδη πανελλαδική απεργία στις 9 Νοέμβρη. Όπως φαίνεται, όπλο ενάντια στην εργασιακή υποταγή που επιβάλλουν είναι η οργάνωση σε σωματεία, η διεκδίκηση των βασικών και αναγκαίων δικαιωμάτων, οι απεργίες. Οι εργαζόμενοι/ες που δε σκύβουν το κεφάλι αποτελούν σαφέστατα ένα γερό αγκάθι που τσιμπάει το μαλακό υπογάστριο της εξουσίας και την κάνει να δυσανασχετεί.
«Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει ζωντανή μόνο μέσα από τους αγώνες μας»
Οι μέρες ελευθερίας που ονειρευόμαστε, θαρρούμε πως αχνοφαίνονται από μακριά και δεν πρόκειται να πάψουμε να τις γυρεύουμε σαν τρελοί. Η σπίθα του Πολυτεχνείου που έμελλε να γίνει φωτιά, αποτελεί για εμάς γλυκιά έμπνευση και μας καλεί στον αγώνα, έναν αγώνα αδιαμεσολάβητο, έναν αγώνα που υπόσχεται μέρες ελευθερίας κι ισότητας. Τώρα είναι πιο σαφές από ποτέ πως τα αιτήματα του πολυτεχνείου έχουν μείνει ανεκπλήρωτα και σε καμία περίπτωση δεν απαντήθηκαν στην δημοκρατική συσσωμάτωση. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μία γιορτή αποκατάστασης της δημοκρατίας, μίας δημοκρατίας της εκμετάλλευσης, της βίας και της καταστολής. Μιλάμε για μία εξέγερση που αγκαλιάστηκε από ολάκερη την κοινωνία απέναντι στους δυνάστες μας. Στο σήμερα λοιπόν, ως τέτοια πρέπει να την υπερασπιστούμε, γιατί δεν είμαστε όλοι μαζί απέναντι στην κρίση και την ακρίβεια, είμαστε δύο κόσμοι σε σύγκρουση. Εν τέλει ισχύει το είτε εμείς είτε αυτοί: Είτε η μεγάλη μάζα των φοιτητ(ρι)ών είτε οι μπάτσοι, οι ταξικοί φραγμοί και οι μάνατζερ, είτε ο κόσμος της εργασίας είτε η εργοδοσία. Είτε ο κόσμος της εκμετάλλευσης, της βίας και της καταστολής, είτε οι αγώνες μας, οι δομές αλληλεγγύης, οι καταλήψεις, οι Γενικές Συνελεύσεις, οι απεργιακές περιφρουρήσεις, οι διαδηλώσεις.
Μήτε στιγμή να μη λυγίσουμε, να σφίξουμε γροθιές και να περάσουμε στην αντεπίθεση, να τους δείξουμε εμείς οι ίδιοι πως οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία, αλλά γίνονται όταν το επιθυμούμε πολύ. Ονειρευόμαστε πολιτείες δυσκολοκατάχτητες κι όμως υπαρκτές, σηκώνουμε ανάστημα, πιανόμαστε απ’ τη θέρμη της φωτιάς κι όλο τη ποθούμε. Κι όταν θυμόμαστε πως έχουμε να επιτελέσουμε έργο δύσκολο και χρονοβόρο, πιο πολύ πεισμώνουμε. Να βρεθούμε μαζικά σε διαδικασίες βάσης, Γενικές Συνελεύσεις, Καταλήψεις σχολών, συγκρούσεις, διαδηλώσεις, να υπερασπιστούμε το Άσυλο και τα κεκτημένα αγώνα απέναντι στην επέλαση κράτους και καπιταλισμού. Με όπλα μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη να δομήσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, για τη χειραφέτηση, την αξιοπρέπεια, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό
Από το Πολυτεχνείο του ’73
το σύνθημά μας είναι Κάτω η Εξουσία
Εμπρός για Καταλήψεις, Συνελεύσεις, Συγκρούσεις, Διαδηλώσεις
Στηρίζουμε την 3μερη Κατάληψη του Πολυτεχνείου 15-17/11
Διαδήλωση Πέμπτη 17/11, 17:00 Πολυτεχνείο
με το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere»
